Jako narzeczeni z każdej strony bombardowani jesteśmy sloganami: „to Wasz dzień”, „ważne, żebyście to Wy dobrze się tego dnia czuli”, „to wszystko jest dla Was” (każdy kto miał już styczność z czymkolwiek co w nazwie zawiera słowo „ślub” dobrze wie o czym mówię). Skoro „wszystko jest dla nas” to przychodzimy na Mszę ślubną w przekonaniu, że i ona jest dla nas (jak wszystko to wszystko), że to my jesteśmy tam najważniejsi. Najpierw przechodzimy triumfalnie główną nawą kościoła, zadowoleni, że wzrok wszystkich skupia się właśnie na nas. To, że jest między nami obecny Bóg – to nie ważne! Ważne że welon Panny Młodej ładnie się układa. Kiedy docieramy do ołtarza w kościele daje się zauważyć nerwowe ruchy zgromadzonych gości – to ksiądz trochę za długo gada – mógłby już skończyć, bo przecież Panny Młodej już nie widać, a nas bolą nogi i dobrze byłoby już usadowić się na zajętych miejscach. Kiedy już usiądziemy zaczyna się, sądząc po możliwych do zaobserwowania ziewnięciach (lub skrajnie: możliwych do usłyszenia – chrapnięciach) najnudniejsza część Mszy – Liturgia słowa.

Liturgia sakramentu małżeństwa to niezwykły czas, gdy dwoje ludzi wobec Boga ślubuje sobie miłość, wierność i uczciwość oraz że się nie opuszczą aż do śmierci. Taka przysięga składana przed obliczem Stwórcy i bliźnich stwarza nową rzeczywistość – jest nie tylko subiektywnym wyznaniem, ale kreuje więź obiektywną, niejako zewnętrzną względem samych małżonków, którzy winni być jej wierni bez względu na swój nastrój, czy jakiekolwiek okoliczności. Nie są więc to tylko słowa wypowiadane od tak sobie, ale mające niezwykłą moc sprawczą – stają się wyrazem duchowego zjednoczenia, które dopełnione cielesnym współżyciem, jest najdoskonalszym obrazem miłości Chrystusa do Kościoła. Jednak zanim te brzemienne w skutki słowa będą mogły wybrzmieć, po obrzędach wstępnych następuje liturgia słowa. To właśnie jej chcemy przyjrzeć się dziś bliżej.